Pomian (właściwe Borodzicz), zamężna Eychhorn, Natalia (1877–1944), aktorka, śpiewaczka. Ur. 7 VII w Warszawie, była córką Mikołaja Borodzicza, uczestnika powstania styczniowego, urzędnika Namiestnictwa, i Tekli z Grabskich, z rodziny ziemiańskiej, osiedlonej w Warszawie na skutek popowstaniowej konfiskaty majątku. Ukończyła pensję w Warszawie, następnie uczęszczała na prywatne lekcje śpiewu. Działalność artystyczną zapoczątkowała występami wokalnymi (mezzospran) na koncertach estradowych i w salonach warszawskich. Dn. 31 V 1902 zadebiutowała pod pseud. Pomian (herb matki) w Teatrze Ludowym w Warszawie w „Kominiarzach” F. Domnika i została zaangażowana do zespołu tej sceny, kierowanego przez Mariana Gawalewicza. Wg sprawozdawcy „Kuriera Warszawskiego” P. «wywarła bardzo korzystne wrażenie», dziennikarz radził jedynie, by się tylko nauczyła «głośniej mówić i nie obawiać się niczego…». Dwa lata później wg oceny „Kuriera Porannego” P. «mówiła tak ładnie i czysto, jak rzadko». W ciągu czterech prawie sezonów zagrała na tej scenie kilkanaście ról, m. in. Hankę („Staroświecczyzna i postęp czasu” J. N. Kamińskiego), Zosię („Szukajcie dziecka” Z. Przybylskiego), Mariannę („Biedna dziewczyna” L. Krenna), a także role w komediach muzycznych, jak „Podróż po Warszawie” F. Schobera, „Młyn diabelski” K. F. Henslera, „Pani majstrowa z Podwala” E. Błotnickiego, w których również wykonywała partie wokalne. Dn. 7 VII 1903 poślubiła Franciszka Eychhorna, studenta architektury Warszawskiego Instytutu Politechnicznego. Na początku 1906 r., na skutek strajku szkolnego, wyjechała z mężem z Warszawy. Początkowo występowała w Łodzi, zaś latem t. r. z zespołem łódzkim pod dyrekcją Mariana Gawalewicza gościnnie w Filharmonii Warszawskiej, m. in. jako Ewa („Rabagas” V. Sardou), Helena („Ogniem i mieczem” B. Pobóg wg H. Sienkiewicza), Hanka („Chłopi” wg W. S. Reymonta). W l. 1906–8 występowała w Teatrze Miejskim w Krakowie pod dyrekcją Ludwika Solskiego, używając nazwiska Borodzicz, niekiedy Pomian-Borodzicz. Ważniejsze role na scenie krakowskiej to: Laura („Kordian” J. Słowackiego), Anna („Warszawianka” S. Wyspiańskiego), Barbara („Zgon Barbary Radziwiłłówny” S. Wyspiańskiego), Aniela („Śluby panieńskie” A. Fredry), Klara („Zemsta” A. Fredry), Celia („Jak wam się podoba” W. Szekspira), Sońka („Odwieczna baśń” S. Przybyszewskiego). Oczarowanie Wyspiańskim i Młodą Polską zostało jej na całe życie. W sezonie 1908/9 grała w Teatrze Miejskim we Lwowie prowadzonym przez Ludwika Hellera.
Po powrocie do Warszawy w l. 1909–21 P. należała do zespołu dramatu warszawskich Teatrów Rządowych i występowała głównie na scenie Teatru Rozmaitości, a także Wielkiego i Letniego, grając m. in. Ewelinę („Srebrne szczyty” T. Konczyńskiego), Alinę („Balladyna” J. Słowackiego), Amelię („Horsztyński” J. Słowackiego), Helenę („Sen nocy letniej” W. Szekspira), Marynę („Car Samozwaniec” A. Nowaczyńskiego), Teresę („Orlątko” E. Rostanda), Julię Korbiel („Tamten” G. Zapolskiej), Panią Grabowską („Książę Józef Poniatowski” J. K. Zielińskiego), Matkę Boską („Betleem polskie” L. Rydla), Betty („Podpory społeczeństwa” H. Ibsena). W ostatnim okresie grała Panią Dobrójską („Śluby panieńskie” A. Fredry) i Daumową („Panna Maliczewska” G. Zapolskiej). W r. 1913 wyjeżdżała na gościnne występy do Lwowa, w r. 1921 ze względów rodzinnych ustąpiła ze sceny. Odznaczała się bardzo dobrymi warunkami scenicznymi i głębokim, ujmującym głosem, które to cechy predestynowały ją do różnorodnych ról od tzw. amantek lirycznych, do ról o silnym ładunku dramatycznym, np. Nike spod Cheronei w „Nocy listopadowej” S. Wyspiańskiego. Uczestniczyła w pracach Związku Artystów Scen Polskich (ZASP), w r. 1919 była delegatem Teatru Rozmaitości na I Zjazd ZASPu, na III Walnym Zjeździe jego Delegatów została wybrana do Zarządu Głównego (1921). W r. 1920 brała żywy udział w koncertach i imprezach dla żołnierzy, organizowanych przez ZASP i Polski Biały Krzyż. Zaginęła bez wieści podczas powstania warszawskiego, prawdopodobnie rozstrzelana przez Niemców w rejonie pl. Żelaznej Bramy 7 VIII 1944.
Z mężem Franciszkiem Eychhornem, architektem, P. miała córki: Natalię Hiszpańską (zob.) i Hannę, zamężną Szwankowską, historyka.
Słown. Teatru Pol. (bibliogr., ikonogr.); – Słowacki na scenach krakowskich, Kr. 1979; Szwankowski E., Teatry Warszawy w latach 1765–1918, W. 1979; Taborski R., Warszawskie teatry prywatne w okresie Młodej Polski 1905–1918, W. 1980; Wosiek M., Historia teatrów ludowych. Polskie zespoły zawodowe 1898–1914, W. 1975; Wysiński K. A., Związek Artystów Scen Polskich 1918–1950, W. 1979; – Domański P. J., Repertuar teatrów warszawskich 1907–1910, W. 1977; Wosiek M., Repertuar teatrów warszawskich. Teatr Ludowy 1899–1906, W. 1976; – Informacje Hanny Szwankowskiej.
Barbara Berger